Diagnoza dziecka, jest trudnym momentem w życiu rodzica. Zazwyczaj, to czas wielu pytań i szukania odpowiedzi. Jak będzie wyglądała przyszłość mojego dziecka? Co zrobić, by mu pomóc? Jaka terapia będzie dla niego najbardziej korzystna? Jak zmieni się życie rodziny? Czy uda się wypracować umiejętności, których dziecko nie posiada? Czy dam sobie z tym wszystkim radę? Jak to udźwignę? I wiele, wiele innych.

Te pytania, są jak najbardziej naturalne. Naturalne jest także to, że rodzic, w tym trudnym czasie skupia się na dziecku. Uruchamia wszystkie pokłady wewnętrznej mocy i zasobów, by jak najlepiej mu pomóc.

Tylko jak dać wsparcie dziecku, kiedy sama/sam przeżywam trudne emocje? Kiedy sama/sam nie potrafię sobie z nimi poradzić? Kiedy nie rozumiem, dlaczego moje dziecko w większości sytuacji reaguje złością, lękiem. Kiedy nie rozumiem, dlaczego mnie nie słucha. Kiedy nie wiem, dlaczego unika niektórych dźwięków, jest w ciągłym ruchu albo nie lubi dotyku?

Drogi Rodzicu! Chciałabym Ci powiedzieć, że żeby dać wsparcie swojemu dziecku, musisz najpierw zadbać o siebie. Musisz podejść do siebie z wrażliwością, empatią, największą troską. Musisz zadbać o swoje potrzeby, by później móc zadbać o potrzeby swojego dziecka. Chciałabym Ci również powiedzieć, że nie jesteś sam. Jest wiele miejsc, w których znajdziesz wsparcie. Wystarczy się na nie otworzyć.

Jeżeli jesteś na to gotowy, poszukaj wsparcia terapeutycznego. Bezpiecznego miejsca, w których opowiesz o swoich obawach, lękach. Miejsca, w którym ktoś będzie Ci towarzyszył, w procesie odkrywania siebie, porządkowania wewnętrznego chaosu, lęku, smutku. W codziennej pracy widzę, jak bardzo takie wsparcie jest potrzebne i jak bardzo pomaga.

Nawiąż kontakt z rodzicami dzieci, w podobnej sytuacji życiowej. Obecnie jest sporo wirtualnych grup, zrzeszających rodziców dzieci ze specjalnymi potrzebami. Świadomość, że nie jestem z tym sam, możliwość opowiedzenia o tym, jak to wygląda w mojej rodzinie, może pomóc. To naturalna sieć wsparcia.

Jeżeli nie rozumiesz, dlaczego Twoje dziecko zachowuje się w taki, a nie inny sposób, rozmawiaj z terapeutą prowadzącym Twojego dziecka. Pytaj, szukaj wsparcia informacyjnego. Pamiętaj również, że masz pełne prawo, że wiedzieć jaką metodą pracuje terapeuta Twojego dziecka, jakich umiejętności uczy na danych etapie. Rozwiewaj wszystkie swoje wątpliwości. Z doświadczenia wiem, że często trudne dla rodzica jest to, czego nie rozumie. Dlatego tak ważna jest otwarta rozmowa i psychoedukacja. Terapeuta pomoże Ci zrozumieć, na czym polega trudność dziecka, z czym się wiąże, jaką funkcję pełnią objawy, widoczne w zachowaniu.

Bądź dla siebie wyrozumiały. Masz prawo do wszystkich emocji. Masz pełne prawo czuć, to co czujesz!

 autor: Paulina Obrał, psycholog dziecięcy